{مراد از مسئله هر عاملی است که ما را از وضع مطلوب باز می دارد}
می توان از جنبه ایی زندگی ما انسانها را به دو شق مرتبط تقسیم کرد، همه ی ما در طول زندگی در جدالی مقابل ِ مسئله ها و راه حل ها هستیم. چه ما در حال دسته و پنجه نرم کردن با یک مسئله شخصی باشیم و چه در حال یک پژوهش علمی و یا ناراحت از کاهش فروش محصول بنگاه-مان و...
معروف است که گویند پزشک حاذق (بعضا گویند مدیر موثر) پزشکی است که بیماری را (مسئله را) خوب تشخیص می دهد، به قیاسی نیز می توان گفت انسانی زندگی خوبی خواهد داشت که مسائل واقعی داشته باشد و نه مسئله های کاذبی.
مسئله کاذب در مقابل مسئله ی واقعی چیست ؟
من به این نتیجه رسیدم که مسئله ایی واقعی است که:
1) قابل حل باشد. به عبارتی مسئله ایی که حلش در توانمان نباشد، مسئله واقعی نیست. در توانمان نباشد یعنی یا از اختیار کل بشر خارج باشد و یا در اختیار بشر باشد، ولی نهادهای اجتماعی آن را از حوزه اختیار ما خارج کرده باشد. مسائل بزرگی وجود دارند که حکیمان جهان در تاریخ درباره آنها اندیشیده اند که به واقع کاذب اند. مانند مسئله جبر یا اختیار/ مسئله نظم داری ویا مسله ی شر در هستی/ وجود یا عدم وجود جهان ِ خارج ِ ذهن
2) اولویت داشته باشد. مسئله ایی که شرط قابل حل بودن را داشته باشد ولی فوری و فوتی نباشد، آن نیز کاذب است. راه تشخیص اولویت داری اینست که، حل آن مسئله برای آدمی بیشترین مطلوبیت را نسبت به سایر مسائل دارا باشد و حل آن بیشترین تاثیر را در زیسنن ما داشته باشد. کشوری که به مقدار زیادی در صنعتش از دانش ِ فنی تولیدات ِ خیلی ساده تر ناتوان است، پی دانش های ِ "های تک" مثل انرژی هسته ایی باشد، بر عبث می پاید.
3) خود مسئله معلول مسئله دیگری نباشد. اگر ما دو مرحله بالا را طی کردیم و به مسئله A رسیدیم و پی حلش باشیم اما به مسئله B که علت اصلی مسئله A است را نادیده بگیریم، در واقع دچار نزدیک بینی شده ایم و در مسئله ی کاذب دیگری قرار داریم.
راه حل طی فرایندی است از ابتدا به انتها: تعریف و تشخیص مسئله> تعیین هر چه بیشتر راه حلهای مختلف (راه حلهای بدیل)> ارزیابی یا رد راه حلهای نادرست> انتخاب بهترین راه حل> اجرایی کردن راه حل انتخابی> ارزیابی کل فرایند بعد از اجرایی کردن و ثبت نتایج (فیدبک)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر