۱۳۸۸ دی ۳, پنجشنبه
1/سیزده آبان صحنه ایی دیدم که شاید هرگز فراموش نکنم ،مردم سبز پوشی که شاید 15نفر میشدند به شدت یک لباس شخصی رو زیر مشت ولگد گرفته بودند.
2/تو این شش ماه بسیار انسانها به جرم سبز بودن کتک خوردن یا حتی جانشونُ ازدست دادن.
ومن هر دفعه که به این مسائل فکر میکنم وخودم رو جای هر دو طرف میزارم ،به میزان ممکن ومطلوب بودن این نظر کانت می اندیشم:دیگران را همواره غایت فی النفسه بدان ونه هرگز وسیله ایی محض
۱۳۸۸ آذر ۲۷, جمعه
take care of freedom and truth will take care of itself
آزادی بر حقیقت مقدم است ،بدین معنا که هر تصمیم درستی -معقول- با هر کم وکیفی ودر سطح فردی واجتماعی نیاز به اطلاعات دارد واطلاعات گوناگون جز با دادن آزادی-بیان- به افراد بدست نمی اید.
انتخاب ویا تصمیم بین حق وباطل نیز در همین قاعده است.حال اگر عده ایی جزم اندیش گوشهای خود رااز اطلاعات گوناگون ومخالف ببندند در واقع خود را ازمیزان صدق وبطلان مدعای خود محروم کرده اند .حال اگر در سطح اجتماع وبه صورت سیستماتیک افرادی-دولت-نه تنها گوشهای خود را ببندد بلکه گوشهای دیگران رانیز با سانسور ببندد خود وجامعه را از از داشتن تصمیمهای منطقی محروم داشته اند، ودقیقا به همین دلیل حکومت های اقتدار گرا در بلندمدت به دلیل اشباع تصمیم های نادرست به زوال میگرایند .
۱۳۸۸ آذر ۱۴, شنبه
کارها یا درست هستند که باید انجامشون داد یا نادرست هستند که نباید انجامشون داد ،راه سومی وجود ندارد!مشکل این راه سوم است یعنی کاری با این که عقلایی هستش اما انجام نمی گیره وبلعکس،یک روشنفکر سعی می کنه که راه سوم ُ انتخاب نکنه.
{اگر دلیلی برای انجام کاری نداریم می شه به صورت نسبی بین چند عمل دست به انتخاب زد}
۱۳۸۸ آذر ۱۲, پنجشنبه
پاسخی از مرتضی مردیها
-اگر قرار باشد فلسفه اخلاق جديدي در دنياي پست مدرن بنا نهاده شود به نظر شما لزوم وجود فايده گرايي در اين فلسفه چيست؟با عرض پوزش از اين تعبير، فکر مي کنم وقت آن رسيده است که از اين سخنان رايگان دست برداريم. ما در دنياي جديدي که وضعيت فلان باشد قرار نداريم. ما در دنياي مدرنيم. مدرنيته يي که خودبازبيني نظري و عملي جزء ذات آن است و البته اين بازبيني به ارکان آن راجع نيست. دنيا هيچ راهي جز سير به سوي آموزش و رفاه و تکنيک و اخلاق ندارد و اين را هم ادامه خواهد داد و منهاي مشکلات اگزيستانسيال که ملازم اين زندگي است، به مشکل لاينحلي هم برخورد نمي کند، مادامي که به بحران هاي بسيار بزرگ اقتصادي و زيست محيطي برنخورد و اگر هم برخورد کند اين اداها هيچ راه حلي جلوي پاي آن نمي گذارد. حتي فرانسه هم مدتي است به نظر مي رسد از زير بار اين شبه مکاتب استخوان سبک کرده است، مانده است برخي دانشگاه ها و محافل روشنفکري امريکا که اين نارنجک ها را به عنوان فشفشه براي تفنن به کار مي برند و به خطرات آن متوجه نيستند و برخي کشورهاي جهان سومي گمان مي کنند مي توانند با اين نسخه ها راه سخت مدرن شدن را ميانبر بزنند يا حسرت ها و عقده هاي خود را به کمک آن جبران کنند يا نابودي برخي باورهاي ناراست را به تاخير بيندازند. آنچه شما براي وضعيت دنياي جديد نام برديد چيزي نيست جز سخنان پرتناقض و خودويرانگر و بي عمل ساز کساني که بخش هايي از عقايد فاجعه آفريده و شکست خورده مارکس و نيچه را در قالب هاي عجيب و مبهمي ترکيب کرده اند. خودشان هم درست نمي فهمند چه مي گويند و دليل آن هم مقاله سوکال. در لفاف کلي گويي مبهم و نيز نقد تند برخي مشکلات و تاکيد درست بر برخي پيچيدگي هاي شناخت و عمل جامعه مدرن، از هرگونه سخن دقيق و ارائه راه حل بديل مي گريزند. نشانه آن مقاله مارک لي لا در نقد دريدا. اما اخلاق، جهان به کمک توسعه رفاه و آموزش بيشتر به مراعات اخلاق نزديک شده و نزديک تر خواهد شد. (اگرچه هرگز و از هيچ طريقي، از جمله ساختارسازي و ساختارشکني و… به وضع مطلوب نخواهد رسيد؛ به سبب محدوديت در طبيعت و نامحدوديت در طبع ما) و توسعه اخلاق هم در معناي حداقلي، يعني تلاش بيشتر براي اينکه لذت من به هزينه کمتري براي ديگران منجر شود و در معناي حداکثري، توليد بيشتر و توزيع بهينه لذت است. از اینجا
۱۳۸۸ آذر ۷, شنبه
time management
-تمام زندگی را حاشیه ها فرا گرفته،حاشیه یعنی صرف کردن زمان در امور غیر عقلایی.
-اکثر انسانها اسیر علتهای روانشناسی روزگار می گذرانند ودچار میانمایهگی اند،با دلیل ودر دلیل زیستن سخت است .(آرامش کاذب را از بین میبرد)
-اگر سعی کنیم که جوری زندگی کنیم که در آینده از کنش های امروز پشیمان نشویم،به معنی دقیق کلمه از امروز استفاده کرده ایم .
{منظورم از عقلانیت هر دو جنبه ی عملی و نظری آن است}
۱۳۸۸ آبان ۲۵, دوشنبه
1944
ما هيچ وقت به اندازه دوران اشغال توسط آلمان ها آزاد نبوده ايم. ما همه حقوقمان و اولاً حق بيان را ازدست داده بوديم. هر روز، رو در رو، به ما توهين مي شد و بايد سكوت مي كرديم؛ ما را دسته دسته تبعيد مي كردند، به نام كارگر، يهودي و زنداني سياسي؛ هر جايي، روي ديوارها، در روزنامه ها و بر روي پرده سينما، آن تصوير بي روح و دل به هم زني را مي ديديم كه جباران مي خواستند از خودمان به خوردمان بدهند: و، به خاطر همه اين ها، ما آزاد بوديم. از آن جايي كه به نظر مي رسيد زهر نازي در ذهن ما رخنه كرده است، هر انديشه صحيحي يك پيروزي به شمار مي آمد؛ از آن جايي كه يك پليس تمام عيار در پي آن بود كه ساكتمان نگه دارد، هر سخني اعلام دوباره اصولمان محسوب مي شد؛ از آن جايي كه ما را به دام انداخته بودند، هر حركت ما ارزش يك تعهد را مي يافت. اوضاع و احوال غالباً دهشتناك مبارزه ما ، نهايتاً اين امكان را برايمان فراهم مي آورد كه، به گونه اي بدون تظاهر و شرمساري، آن وضعيت بيقرار كننده و تحمل ناپذيري را زندگي كنيم كه شرايط انساني مي خوانندش. تبعيد، اسارت و علي الخصوص مرگ (كه از مواجهه با آن در دوران هاي خوش تر شانه خالي مي كنيم) دغدغه دائمي ما مي شد. مي آموختيم كه اين ها نه اتفاقات قابل اجتنابند و نه حتي تهديدات هميشگي و ظاهري: اين ها سهم ما، سرنوشت ما و اساسا واقعيت ما به مثابه انسان است؛ هر لحظه از زندگيمان تعبير كامل اين عبارت پيش پا افتاده بود: "انسان فاني است". و هر تصميمي كه هريك از ما براي خود مي گرفت تصميمي معتبر به حساب مي آمد چرا كه رو در روي مرگ گرفته مي شد، چرا كه هر بار مي توانست به صورت "مرگ بهتر است تا..." بيان شود.و من در اين جا روي سخنم آن دسته سرآمد ازما نيست كه در نهضت مقاومت بودند، بلكه همه آن فرانسوياني است كه در هر ساعت شبانه روز در اين چهار سال گفتند نه! اما سبعيت دشمن هريك از ما را به منتهي اليه اين طيف سوق داد و از خودمان سؤالاتي را پرسيديم كه كسي از خود در زمان صلح نمي پرسد: هريك از آنهايي بين ما كه از جزئيات مقاومت اطلاع داشتند - و كدام فرانسوي دست كم يك بار در اين موقعيت قرار نگرفته بود؟ - با اضطراب از خود مي پرسيدند: "آيا اگر شكنجه شوم، تاب مي آورم؟"
به اين ترتيب پايه اي ترين پرسش آزادي مطرح مي شد و ما مشرف به ژ‍رفترين معرفتي بوديم كه انسان مي تواند از خودش داشته باشد. چرا كه راز انسان عقده اوديپ يا عقده حقارت نيست، بلكه حد آزادي خويش است، توانايي وي در مقاومت در مقابل مصيبت و مرگ است.
شرايط كوشش كساني كه درگير فعاليت هاي زيرزميني بودند برايشان تجربه جديدي فراهم آورد: آن ها مانند سربازان در روز روشن نمي جنگيدند. آن ها به دام تنهايي مي افتادند و در تنهايي در بند مي شدند. بي يار و ياور و بي دوست و رفيق مقاومت مي كردند، تنها و برهنه پيش روي جلاداني قرار مي گرفتند كه صورتشان تراشيده بود، خوب خورده و خوب پوشيده بودند و بر جسم بي نواي آنها مي خنديدند، شكنجه گراني كه وجدان بي مشكل و قدرت اجتماعي شان ايشان را محق جلوه مي داد. تنها. بدون دستي محبت آميز يا كلامي تشويق كننده. علي ايحال، در بن تنهاي شان، داشتند از ديگران حمايت مي كردند، همه ديگران، همه رفقاي آن ها در نهضت مقاومت. يك كلمه كافي بود كه ده ها و صدها دستگيري ديگر رخ دهد. مسئوليت تمام عيار در تنهايي تمام عيار – آيا اين همان تعريف آزادي ما نيست؟ اين محروميت، اين تنهايي، اين مخاطره عظيم براي همه يكسان بود. براي رهبران و افراد آنها؛ مجازات براي كساني كه پيغام ها را مي رساندند بي آن كه بدانند محتواي آن ها چيست و براي كساني كه كل نهضت مقاومت را فرماندهي مي كردند يكسان بود: اسارت، تبعيد و مرگ. هيچ ارتشي در جهان وجود ندارد كه خطر براي فرمانده كل آن با يك سرجوخه چنين يكسان باشد. و براي همين نهضت مقاومت يك جمهوري راستين بود: سرباز و فرمانده در معرض همان خطر، همان طردشدگي، همان مسئوليت تمام عيار و همان آزادي مطلق درون اين نظام بودند. به اين ترتيب، در خون و تيرگي قوي ترين جمهوري ها بنا شد. هر يك از شهروندان اين جمهوري مي دانست كه مديون همه ديگر است و فقط مي تواند بر خودش تكيه كند؛ هر كدام از آن ها در تنهايي اش به نقش تاريخي خود واقف بود. هر يك از آن ها، در مقابله با جباران، پاي قراردادي آزادانه و غيرقابل فسخ با خود ايستاده بود. و با انتخاب آزادانه خود، آزادي را براي همه انتخاب مي كرد. اين جمهوري بدون نهادها، بدون ارتش و بدون پليس چيزي بود كه هر فرانسوي مي بايست در هر لحظه به دست مي آورد و بر آن عليه نازيسم شهادت مي داد. كسي در وظيفه اش در نماند.ما امروز در آستانه جمهوري ديگري هستيم: باشد كه اين جمهوري كه در روشني روز برپا مي شود فضايل تلخ آن جمهوري شب و سكوت را حفظ كند.
ژان پل سارتر
از اینجا
۱۳۸۸ آبان ۷, پنجشنبه
loneliness
گاهی وقتها در تنهایی ،احساسی روانی -معنوی انسان را دربر مگیرد وخودت را جلوی خودت لمس وتمام اهداف زندگیت را رها می کنی ،همچنین زمان را ...در حال می زه ایی و درخود فرو می روی.
در هوای ابری پاییزی امروز،در این آخرهفته چنین حسی داشتم ،تمام کارها را رها کردم واین حال در ادامه با مستندی که از شبکه چهار پخش می شد، با اشعار قیصرواین ادم معمولی ِ بزرگ به اوج رسید!
قطار می رود /تو می روی /تمام ایستگاه می رود/ ومن چقدر ساده ام /که سال های سال /در انتظار تو /کنار این قطار رفته ایستاده ام
و همچنان
به نرده های ایستگاه رفته
تکیه دادم
۱۳۸۸ مهر ۲۳, پنجشنبه
۱۳۸۸ مهر ۹, پنجشنبه
love
1/به نظرم عشق عینی نیست(حداقل میزان عینی بودنش کمتر از سایر پدیده هاست) وبسیار تحت اراده آدمی است به عبارت دیگه ما عاشق نمیشیم ما خودمونو عاشق میکنیم
2/اگه اینطوریه آدما واسه چی میخوان عاشق بشن ؟آیا تحت تاثیر فرهنگ(مثل فیلم هالیودی وموسیقی پاپ وشعر و...) ،غریزه جنسی،سود مادی،گریز ازتنهایی،جعل کردن معنا برای زندگیشون با عشق،روش روشنفکرانه برای عمیق تر کردن وفرار کردن از اینکه رابطه جنسی فقط یک رابطه معمولی-حیوانی باشه و... یا ترکیبی از این موارد
3/عشق را بیشتر فرایند عمیق تر شدن علاقه یافتم
4/واقعا خیلی طنزِ که بین آدما اینقدر از این موضوع
صحبت میشه وشده اما دربارش تا این اندازه جهل داریم(مثل خیلی چیزای دیگه!)شاید این نتیجه ی فرار از خود شناسی باشه!
5/به نظرم عشق به دلیل انتزاعی بودنش در واقع مشترک لفظی شده و میشه انواع تئوری ها روبه انواع عشق ها نسبت داد
6/آخرین مورد هم بگم ار نظر روانشناس ها(البته تا اون جا که من چند تا مطلب از چند تا روانشناس ُ خوندم) خیلی با افلاطونی کردن یا به قول خودشون بیمار گونه کردن احساس عاشقانه مخالفند حتی اونوجوری روان پریشی می دونند.
مدخلی در باره چیستی احساس عاشقانه وعشق
۱۳۸۸ تیر ۲۵, پنجشنبه
TRUTH
در تمام افعالمان(خواندن،گفتگو کردن ،فکر کردن،شنیدن و...) خواهان هیچ هدفی الا حقیقت نباید بود،اگر غیر از این باشد،یعنی هدف دیگری وجود داشته باشد آن را حقیقت مطلقی دانسته ایی که همه چیز باید در راستایش باشد .اما هیچ فکر کرده ایم که آن را چگونه وچرا کسب کرده ایم که حال باید به هر قیمتی حفظش کنیم.
۱۳۸۷ بهمن ۴, جمعه
زندگی در حال گذار
انسانها در طول زندگی گشتهای فکری دارند بدین معنی که دیدگاهشون نسبت به پدیده ها تغییر می کنه .البته این حالت برای من نسبتا زیاد اتفاق افتاده است واین باعث شده که به خودم ودیگران وهستی از پشت عینکهای مختلفی بنگرم ،این تازگی واقعا حس جالبیِ ...اما یه چیزی که شاید انسان اذیت کنه اینه که من اسمشو گذاشتم زندگی در گذار ،یعنی اون فاصله ای نگرش به پدیده ها در زمان تعویض عینک یا تعویض نگرش .که برای من حسی از عدم توانایی تحلیل خود -دیگران -هستی در کنار نداشتن هیچ هدف کوتاه مدتی را تداعی می کنه...وقتی این مدت طولانی بشه چه کاری میشه کرد ؟ وقتیکه شما تمام چیزهایکه می تونه از شما دستگیری کنه را کنار بگذارید وهمشون نقد کنید !
تنها چیزی که می تونه کمک کنه اینه که به قول نیچه باید به زندگی آری گفت و زندگی کرد...
planing-pur reza
۱۳۸۷ دی ۲۷, جمعه
پاچه‌خاری هنک
امروز، خونه بودم که دیدم در می‌زنند. در را باز کردم و با یک زوج خوش‌تیپ و خوش‌لباس روبه‌رو شدم. اول، مرد شروع به صحبت کرد: «سلام! من جان (John) هستم و این هم مری (Mary) است.» مری: «سلام! می‌خواستیم از شما دعوت کنیم که با ما بیایید برای پاچه‌خاری هنک (Hank).» من: «ببخشید! موضوع چیه؟ هنک کیه و چرا باید پاچه‌خاری‌اش رو بکنم؟» جان: «اگر پاچه‌خاری‌اش را بکنی، به تو یک میلیون دلار پاداش می‌ده. ولی اگر این کار را نکنی، پدرت را در می‌آره.» من: «یعنی چی؟ این یک مدل جدید باج‌گیری هست؟» جان: «ببین! هنک یک ثروتمند خیرخواه هست. او این شهر را ساخته و صاحب این شهر هست. حالا تصمیم گرفته به تو یک میلیون دلار بده، البته به شرطی که پاچه‌خاری‌اش را بکنی.» من: «اما این که خیلی بی‌معنی هست. چرا …» مری: «تو اصلن کی هستی که درباره‌ی پاداش هنک سوآل کنی؟ مگه یک میلیون دلارت رو نمی‌خوای؟ به نظرت ارزش این که پاچه‌خاری‌اش را بکنی نداره؟» من: «خب، شاید! اگر منطقی باشه، ولی …» جان: «پس بیا بریم.» من: «شما خودتون پاچه‌خاری هنک را می‌کنید؟» مری: «آره! همیشه!» من: «یک میلیون دلارتون را گرفته‌اید؟» جان: «خب نه! آخه تا وقتی که این شهر را ترک نکنی، پاداش‌ات را نمی‌گیری.» من: «پس چرا شهر رو ترک نمی‌کنید؟» مری: «تا وقتی که هنک نگفته حق نداری این شهر را ترک کنی. وگر نه پولی در کار نیست و پدرت را هم در می‌آره.» من: «کسی رو می‌شناسید که بعد از پاچه‌خاری هنک، شهر را ترک کرده باشه و یک میلیون دلار را گرفته باشه؟» جان: «مادر من سال‌ها پاچه‌خاری هنک را کرد تا این که پارسال از این شهر رفت و مطمئن هستم که یک میلیون دلارش را گرفت.» من: «در این یک سال با مادرت حرف زده‌ای؟» جان: «معلومه که نه! هنک اجازه نمی‌ده.» من: «پس اگر تا حالا با کسی که پول را گرفته باشه حرف نزدید، از کجا می‌دونید که هنک پول را می‌ده؟» مری: «خب، هنک یک مقدار از پول را پیش از ترک شهر می‌ده. مثلن ممکنه در کار ترفیع بگیری. یا ممکنه در بخت‌آزمایی برنده بشی و یا حتی یک اسکناس در کوچه پیدا کنی.» من: «خب این چیزها چه ربطی به هنک داره؟» جان: «آخه هنک روابط زیادی داره.» من: «ببخشید! ولی این به نظر من یک جور حقه‌بازی می‌رسه.» جان: «ولی حرف یک میلیون دلار هست. یعنی حتا نمی‌خواهی شانس‌ات را آزمایش کنی؟ و در ضمن یادت باشه؛ اگر پاچه‌خاری هنک را نکنی، پدرت را در می‌آره.» من: «کاش می‌شد هنک را می‌دیدم و با خودش حرف می‌زدم. شاید این‌جوری مشکل حل می‌شد.» مری: «کسی نمی‌تونه هنک را ببینه یا با اون حرف بزنه.» من: «پس چه‌طور پاچه‌خاری‌اش را می‌کنید؟» جان: «گاهی اوقات ادای پاچه‌خاری را درمی‌آریم و به پاچه‌ی او فکر میکنیم. گاهی هم پاچه‌ی کارل را می‌خارونیم و کارل اون را به هنک منتقل می‌کنه.» من: «کارل دیگه کیه؟» مری: «کارل دوستمونه. کارل کسی بود که حاضر شد هنک را به ما معرفی کنه. تنها کاری که کردیم این بود که چند باری کارل را به شام دعوت کردیم.» من: «و شما حرف‌های کارل را قبول کردید؟ این که کسی به نام هنک هست که باید پاچه‌خاری‌اش را کرد و او در عوض به شما پاداش می‌ده؟» جان: «خب نه! کارل نامه‌ای داره که هنک سال‌ها پیش براش فرستاد. این هم کپی نامه؛ خودت بخون.» در این لحظه جان یک نامه به من داد که روی سربرگ کارل بود. این نامه یازده بند داشت.
- پاچه‌ی هنک را بخارانید و او در عوض موقع ترک شهر به شما یک میلیون دلار می‌دهد.
- در مصرف الکل زیاده‌روی نکنید.
- پدر کسی را که مثل شما فکر نمی‌کند دربیاورید.
- درست بخورید.
- این نامه را هنک دیکته کرده است.
- ماه از پنیر سبز درست شده است.
- هر چه هنک بگوید درست است.
- بعد از توالت رفتن دست‌تان را بشویید.
- الکل ننوشید.
- سوسیس را لای نان بگذارید و بخورید، ولی از سس استفاده نکنید.
- پاچه‌ی هنک را بخارانید؛ او در غیر این صورت پدرتان را در می‌آورد.
من: «به نظر میاد نامه روی سربرگ کارل نوشته شده باشه.» مری: «آخه هنک کاغذ نداشت.» من: «من حدس می‌زنم که این دست‌خط خود کارل باشه.» جان: «خب معلومه! ولی هنک آن را دیکته کرده.» من: «ولی من فکر کردم کسی نمی‌تونه هنک را ببینه.» مری: «خب الان کسی نمی‌تونه. سال‌ها پیش هنک با چند نفری حرف زده.» من: «گفتید هنک یک آدم خیرخواه هست. پس چه‌طوری پدر مردم را به‌خاطر متفاوت بودن در می‌آره؟» مری: «این چیزی هست که هنک می‌خواد و حق همیشه با هنک هست.» من: «از کجا می‌دونی؟» مری: «به بند هفت نگاه کن! نوشته حق همیشه با هنک هست. همین برای من کافیه.» من: «شاید دوست شما، کارل، این چیزها را از خودش درآورده باشه.» جان: «امکان نداره. ببین، بند ۵ می‌گه هنک این نامه را دیکته کرده. تازه، بند دو می‌گه در مصرف الکل زیاده‌روی نکنید و بند ۴ می‌گه درست غذا بخورید و بند ۸ می‌گه بعد از توالت دست‌تان را بشویید. همه می‌دونن که این چیزها درست هستند. پس بقیه‌اش هم باید درست باشه.» من: «اما بند ۹ می‌گه الکل ننوشید که با بند ۲ نمی‌خونه. بند ۶ هم می‌گه ماه از پنیر سبز درست شده که غلط هست.» جان: «تناقضی بین ۲ و ۹ نیست. در واقع بند ۹ مکمل بند ۲ هست. در ضمن، تو که خودت در ماه نبودی. پس نمی‌تونی بگی از پنیر سبز درست نشده.» من: «اما دانش‌مندها با اطمینان می‌گن که ماه از سنگ درست شده.» مری: «اما اون‌ها نمی‌دونند که این سنگ از زمین رفته یا از فضا. پس به همین سادگی ماه می‌تونه از پنیر سبز باشه.» من: «خب من متخصص نیستم. ولی فکر کنم این تئوری که ماه از زمین جدا شده، خیلی وقته که رد شده. در ضمن، این که ندونیم سنگ از کجا اومده به این معنی نیست که ماه از پنیر درست شده.» جان: «آها، دیدی؟ اعتراف کردی که دانش‌مندان هم اشتباه می‌کنن. ولی می‌دونیم که هنک هیچ‌وقت اشتباه نمی‌کنه.» من: «از کجا می‌دونیم؟» مری: «معلومه که می‌دونیم. بند ۵ این رو می‌گه.» من: «شما می‌گید که هنک همیشه راست می‌گه چون لیست این‌طور گفته و لیست درسته چون هنک اون را دیکته کرده. از طرف دیگه، می‌دونیم که هنک اون را دیکته کرده چون لیست این طور می‌گه. این یک استدلال دوری هست. مثل اینه که بگیم: هنک درست می‌گه چون خودش گفته که درست می‌گه.» جان: «آفرین! حالا داری متوجه می‌شی. دیدن کسی که یاد می‌گیره مثل هنک فکر کنه خیلی لذت داره.»
توضیح: این نوشته ترجمه‌ی یک طنز از آقای جیم هوبر (Jim Huber) است. من چند خط آخر داستان را حذف کردم.
اسناوندی:این داستان کوتاه را ماه ها پیش خوندم (http://blog.frozenpla.netدر بلاگ پسر فهمیده)نویسنده از ادیان تاریخی دستمایه ایی برای طنز ساخته ...
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)